Η Κατερίνα Σταματίου-Παπ κοινοποίησε τη δημοσίευση της Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου.
Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου
Τίποτα
δεν μπορούμε να πούμε. Τίποτα να κάνουμε. Γιατί εμείς είμαστε οι απλοί
ταλαιπωρημένοι πολίτες αυτής της χώρας. Να πονάμε μόνο μπορούμε. Και να
σωπαίνουμε. Να βλέπουμε τη θεομηνία την τρομερή και να ζούμε τον φόβο. Να ζούμε το πένθος των ανθρώπων.
Όμως οι συνάνθρωποί μας είμαστε εμείς. Σήμερα η θεομηνία χτύπησε εκείνους. Αύριο μπορεί μια διαφορετική θεομηνία να χτυπήσει εμάς. Γιατί δεν σεβαστήκαμε τον τόπο μας. Δεν σεβαστήκαμε τη γη μας. Την κακοποιούμε και την ξεπουλάμε δεκάδες χρόνια τώρα. Όμως η γη, ο τόπος εκδικείται αλίμονο. Και είναι ζωντανός.
Αυτή τη στιγμή βγαίνει το Ξύλινο Τείχος μου. Ένα μυθιστόρημα που το έγραψα για τη γη. Για τον τόπο. Για το πόσο ήταν ιερή η γη αυτή στα χρόνια εκείνα, χρόνια που μέσα από τον λόγο του ψαλμωδού, γίνονται “ως η ημέρα η εχθές”. Και εκείνο που νιώθω την ανάγκη να πω, μπρος στην απόλυτη καταστροφή, είναι τα λόγια του Παυσανία, στη Σπάρτη, την ώρα που οι οπλίτες είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν για την μάχη των Πλαταιών.
Όμως οι συνάνθρωποί μας είμαστε εμείς. Σήμερα η θεομηνία χτύπησε εκείνους. Αύριο μπορεί μια διαφορετική θεομηνία να χτυπήσει εμάς. Γιατί δεν σεβαστήκαμε τον τόπο μας. Δεν σεβαστήκαμε τη γη μας. Την κακοποιούμε και την ξεπουλάμε δεκάδες χρόνια τώρα. Όμως η γη, ο τόπος εκδικείται αλίμονο. Και είναι ζωντανός.
Αυτή τη στιγμή βγαίνει το Ξύλινο Τείχος μου. Ένα μυθιστόρημα που το έγραψα για τη γη. Για τον τόπο. Για το πόσο ήταν ιερή η γη αυτή στα χρόνια εκείνα, χρόνια που μέσα από τον λόγο του ψαλμωδού, γίνονται “ως η ημέρα η εχθές”. Και εκείνο που νιώθω την ανάγκη να πω, μπρος στην απόλυτη καταστροφή, είναι τα λόγια του Παυσανία, στη Σπάρτη, την ώρα που οι οπλίτες είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν για την μάχη των Πλαταιών.
«Πάνω από εμάς μόνον οι θεοί και οι νόμοι μας.
Πάνω από εμάς η πόλη μας. Και ο καθένας μας
ένα κομμάτι δικό της. Εμείς είμαστε η πόλη μας. Γι’ αυτήν
πρέπει να νικήσουμε κι αυτήν τη φορά. Αιώνες τώρα,
είναι απόρθητη. Ο χρόνος περνά την ατείχιστη πόλη μας,
το ίδιο όπως ο εχθρός, και δεν την αγγίζει. Γιατί τα τείχη της είμαστε εμείς. Τα σώματά μας. Εβδομήντα τέσσερις ολυμπιάδες
στεφανωμένες με νίκες κουβαλάμε στο αίμα μας. Είναι η μνήμη
μας αυτή, η πιο ιερή”.
Μια σιωπή. Κι ένας κόμπος στον λαιμό.
Προσπαθώ να κλείσω μέσα μου την εικόνα. Από την άλλη
μεριά του Άδη να τη βρω ξανά, λέω, να την ανασύρω από τα
ερείπια του χρόνου, να την κάνω δική μου με όλο το ρίγος της
στιγμής.
Από την άλλη μεριά του χρόνου.
Μόνο τα πουλιά, που το κελάηδισμά τους ενώνεται με τους
ήχους των αυλών, αποτελούν το φθαρτό και το εφήμερο,
λέω πάλι.
Καθετί άλλο είναι εγγραφή στο αιώνιο”.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Πάνω από εμάς η πόλη μας. Και ο καθένας μας
ένα κομμάτι δικό της. Εμείς είμαστε η πόλη μας. Γι’ αυτήν
πρέπει να νικήσουμε κι αυτήν τη φορά. Αιώνες τώρα,
είναι απόρθητη. Ο χρόνος περνά την ατείχιστη πόλη μας,
το ίδιο όπως ο εχθρός, και δεν την αγγίζει. Γιατί τα τείχη της είμαστε εμείς. Τα σώματά μας. Εβδομήντα τέσσερις ολυμπιάδες
στεφανωμένες με νίκες κουβαλάμε στο αίμα μας. Είναι η μνήμη
μας αυτή, η πιο ιερή”.
Μια σιωπή. Κι ένας κόμπος στον λαιμό.
Προσπαθώ να κλείσω μέσα μου την εικόνα. Από την άλλη
μεριά του Άδη να τη βρω ξανά, λέω, να την ανασύρω από τα
ερείπια του χρόνου, να την κάνω δική μου με όλο το ρίγος της
στιγμής.
Από την άλλη μεριά του χρόνου.
Μόνο τα πουλιά, που το κελάηδισμά τους ενώνεται με τους
ήχους των αυλών, αποτελούν το φθαρτό και το εφήμερο,
λέω πάλι.
Καθετί άλλο είναι εγγραφή στο αιώνιο”.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
ΣχολιάστεΚοινοποιήστε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου