Μια μολυβιά στη σκάλα

...
Ψάχνοντας,
με χαμένη απ' τον χρόνο όσφρηση,
ανεβαίνοντας,
τρίτο σκαλί και πρώτος.
Κάργα κέντρο.
Πώς μπόρεσες;

Σκόνταψα και Στάση...
Έγινες κάθισμα,
μα,
σα σκληρό βιβλίο.
Πώς μπόρεσες να με λυγίσεις τόσο;

Η άσπρη πέτρα,
καλά χαραγμένη,
δήλωνε: "ΠΑΡΟΝ".
Μια θολή φωτογραφία,
βγαλμένη απ' το παρελθόν,
πιο πειστική με την αλήθεια της:
 "ΨΕΜΑ".
Κι αντιλαλούσε το βουνό:
"Μεγάλο ΨΕΜΑ".

Κατεβαίνοντας,
άφηνα πίσω μου την κορ'φή.
Πρώτος και πάλι,
πάντα πρώτος.
Κι εδώ κι ΕΚΕΙ.


Τελευταία έμεινε εκείνη η αόρατη μολυβιά στο χώμα του βουνού που γίνεται ένα, με την ανθρώπινη οριοθετημένη, λευκή γραμμή του δρόμου .

Αυτό ήταν.
Τ' αντέξαμε.
Το πιο δύσκολο ραντεβού μας,
είχε ήδη τελειώσει.
Οριζοντίως και καθέτως
κι η μολυβιά στο γόνατο,
βαθύ σημάδι.

Υστερόγραφον:
Λευκά και τα κυκλάμινα, έτυχε. ...
Σα βρέχει ο ουρανός φιλιά, να μην ξεβάφουν χρώμα. Πάντα γέλαγες με τα σημάδια που αφήνουν τα χρώματα, ακόμα και τα πιο απαλά. Ακόμα και τα ροζ.
 (14/12/17. Κι ήταν Πέμπτη, απ' το "πέφτω", κάποιος να με σηκώσει, γιατί βιάζομαι. )

ΜΟΛΥΒΙΑ - ΓΙΩΤΑ ΝΕΓΚΑ

ΜΟΛΥΒΙΑ

Στίχοι: Ανδρέας Σπυρόπουλος
Μουσική: Λευτέρης Ζέρβας
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Αγγελόπουλος

Μια μολυβιά μέσα στης μοίρας το τετράδιο είν' η ζωή, είν' η ζωή του καθενός, μια γομολάστιχα ο θάνατος και αύριο σε μια στιγμή τα πάντα γίνονται καπνός.
Μια μολυβιά που σβήνει και και δεν αφήνει ούτ' ένα ίχνος πουθενά, ένα μικρό σημάδι που μες στον Άδη χάνεται και δεν γυρνά.
Είν' η ζωή μια μολυβιά.
 Μια μολυβιά κακογραμμένη που ξεθώριασε και η πικρή και η πικρή μου η ζωή, σαν δυνατός βοριάς η μοίρα μου τα σώριασε φύλλα ξερά όλα τα όνειρα στη γη.