...
Το προηγούμενο τραγούδι είχε τελειώσει, ήδη το ΣΤΟΠ της, είχε πατηθεί.
Τους είδα που ψαχούλευαν τις νότες.
Περίμενα σε διπλανό τραπέζι, για να κινητοποιήσω πάλι, την μηχανή, Κύριε Πρόεδρε.
Οι νότες άρχισαν κανονικό βηματισμό, βρήκαν τον δρόμο τους, άρχισαν να κυλούν συσσωρευμένες, τις λες και αδίστακτες, διεκδικώντας χώρο και τόπο.
Ξεκίνησαν από τ' αυτιά, εύκολο γι' αυτές μονοπάτι και βρήκαν κατευθείαν στόχο, καρδιά και εγκέφαλο.
Δυο οι μουσικοί, δίτοξο και το "χτύπημα".
Τα μάτια υγράνθηκαν, τα χέρια τρεμούλιασαν, ακόμα κι αυτό το κατέγραψε η μηχανή, για να είναι εις βάρος μου...
"Μαμά, Χρόνια Πολλά", ακούστηκε μια λεπτή κοριτσίστικη φωνή.
"Πήγε δώδεκα. Γιορτάζεις!... Έλα κοντά.."
Αναρωτήθηκα ποιο κορίτσι είναι αυτό που με ξυπνάει, και που τολμάει να ξεμπλοκάρει τις νότες της ροής μου, που μόλις είχαν αγκαλιάσει ένα άλλο κορίτσι απ' το παρελθόν, που το λέγαν Κατερίνα, κι ήταν όμορφη κι εκείνη, λέγαν τα λόγια...
...Τα βλέφαρα ξεμπλόκαραν απ' τα σκουπιδάκια και σε ελάχιστη απόσταση είδα το κορίτσι μου που μεγάλωσε κι εκείνο, που ενώ μένει μακριά μου, ήταν εκεί δίπλα, με τα χέρια ανοιχτά, περιμένοντας να κάνω ένα βήμα, να με κλείσει στην αγκαλιά της.
Ένα βήμα, αν μπορούσα τα πόδια μου να σύρω... γρήγορα, αυτή η άγκαλιά θα είχε κλειδώσει, πριν τα βλέφαρα ξανακλείσουν για να βεβαιωθούν, πως δεν υπήρχαν εμπόδια κι ο δρόμος ήταν ανοιχτός, ήδη.
Εκείνη τον είχε ανοίξει.
Εδώ και ώρες, το κοντέρ είχε μηδενιστεί.
Η οθόνη έγραφε: ΦΤΑΣΑΜΕ.
Δοκίμασα τα χαλαρά πόδια, βεβαιώθηκα πως πατούν, σε πάτωμα κι έτρεξα δίπλα στο τραπέζι που λες κι ήταν τριαντάφυλλο αγάπης, δώρο Θεού για μένα, άνοιγε τα ροδοπέταλά του, να με τυλίξει και με το άρωμα ζωής, της δικής μου ζωής.
Βλέμματα ζεστά, χέρια που τύλιγαν - γνωστά, μπορούσες και παίζοντας τυφλόμυγα να τα αναγνωρίσεις.
Δυνατές στιγμές καθυστερημένης ευτυχίας, ήρθαν να με βρουν, κάνοντας χιλιόμετρα, να μου πουν πως μ' αγαπούν και να μου ευχηθούν, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, απ' την καρδιά, ως το κορμί κι ως την ψυχή.
Έδωσα προταιρεότητα σ' αυτή την βιταμίνα αγκαλιά που μου λείπει, μετά, στην έξτρα φιλικά τονωτική για τον οργανισμό μου (κι αυτή έκανε χιλιόμετρα για να με βρει, κι αυτό το κορίτσι, με συγκίνησε, αφάνταστα!) και μετά στις ημερήσιες παρούσες, βιταμίνες - συντήρησης, τις δύο αντρικές, εκείνες τις στιβαρές, εκείνες 'ξέραν, δεν ήταν γυναικεία υπόθεση αυτή η προτεραιότητα στην αγκαλιά.
Ήταν "κάτι" άλλο.
Δεν με παρεξήγησαν, είδα, ψάχνοντας το βλέμμα τους κι ανακουφίστηκα.
Δυο άγνωστοι μέχρι χθες, για μένα, μουσικοί, μοίραζαν απλόχερα ανεμώνες, κοράλια κι ότι καθαρό έχει η θάλασσα της ψυχής τους!
"Κεράστε τα παιδιά!" Εγώ δεν πίνω, μα τους "κατηγορώ" όλους μαζί, ήταν προμελετημένο, βρήκαν τρόπο να με μεθύσουν και δεν κατάφερα ακόμα να ξεμεθύσω, κι ας περάσαν τόσες μέρες.
Μην τους δικάσετε ακόμα, κύριε Πρόεδρε! Μάζεψα επόμενο έντιμο βίο, ας είν' καλά η μηχανή μου, εγώ δεν ήμουν σε θέση, όλοι είχαν τις καλύτερες προθέσεις, για μένα...
Αν πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε ένας ένοχος, αυτή ήμουν εγώ, και μόνο εγώ, γιατί όταν ρωτήθηκα: "Πού θέλεις να σε γιορτάσουμε απόψε;" τον λόγο τον είχα εγώ, κι η επιθυμία μου αντήχησε ως εντολή.
"Στον Τάσο, φυσικά!"
Και, δεν μ' αρνήθηκαν... και σίγουρα, δεν το μετάνιωσαν!
...Είναι ΚΑΙ που το όνομα αυτό, ξεκλειδώνει κάνουλες ζωής και πάντα θα το επιλέγω.
Αυτό ήταν. Πέρασε, Κύριε Πρόεδρε, με ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ που σας "χασομέρισα", ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ και του ΧΡΟΝΟΥ, με ΥΓΕΙΑ!
Επόμενος έντιμος βίος. (Στοιχεία):
Το προηγούμενο τραγούδι είχε τελειώσει, ήδη το ΣΤΟΠ της, είχε πατηθεί.
Τους είδα που ψαχούλευαν τις νότες.
Περίμενα σε διπλανό τραπέζι, για να κινητοποιήσω πάλι, την μηχανή, Κύριε Πρόεδρε.
Οι νότες άρχισαν κανονικό βηματισμό, βρήκαν τον δρόμο τους, άρχισαν να κυλούν συσσωρευμένες, τις λες και αδίστακτες, διεκδικώντας χώρο και τόπο.
Ξεκίνησαν από τ' αυτιά, εύκολο γι' αυτές μονοπάτι και βρήκαν κατευθείαν στόχο, καρδιά και εγκέφαλο.
Δυο οι μουσικοί, δίτοξο και το "χτύπημα".
Τα μάτια υγράνθηκαν, τα χέρια τρεμούλιασαν, ακόμα κι αυτό το κατέγραψε η μηχανή, για να είναι εις βάρος μου...
"Μαμά, Χρόνια Πολλά", ακούστηκε μια λεπτή κοριτσίστικη φωνή.
"Πήγε δώδεκα. Γιορτάζεις!... Έλα κοντά.."
Αναρωτήθηκα ποιο κορίτσι είναι αυτό που με ξυπνάει, και που τολμάει να ξεμπλοκάρει τις νότες της ροής μου, που μόλις είχαν αγκαλιάσει ένα άλλο κορίτσι απ' το παρελθόν, που το λέγαν Κατερίνα, κι ήταν όμορφη κι εκείνη, λέγαν τα λόγια...
...Τα βλέφαρα ξεμπλόκαραν απ' τα σκουπιδάκια και σε ελάχιστη απόσταση είδα το κορίτσι μου που μεγάλωσε κι εκείνο, που ενώ μένει μακριά μου, ήταν εκεί δίπλα, με τα χέρια ανοιχτά, περιμένοντας να κάνω ένα βήμα, να με κλείσει στην αγκαλιά της.
Ένα βήμα, αν μπορούσα τα πόδια μου να σύρω... γρήγορα, αυτή η άγκαλιά θα είχε κλειδώσει, πριν τα βλέφαρα ξανακλείσουν για να βεβαιωθούν, πως δεν υπήρχαν εμπόδια κι ο δρόμος ήταν ανοιχτός, ήδη.
Εκείνη τον είχε ανοίξει.
Εδώ και ώρες, το κοντέρ είχε μηδενιστεί.
Η οθόνη έγραφε: ΦΤΑΣΑΜΕ.
Δοκίμασα τα χαλαρά πόδια, βεβαιώθηκα πως πατούν, σε πάτωμα κι έτρεξα δίπλα στο τραπέζι που λες κι ήταν τριαντάφυλλο αγάπης, δώρο Θεού για μένα, άνοιγε τα ροδοπέταλά του, να με τυλίξει και με το άρωμα ζωής, της δικής μου ζωής.
Βλέμματα ζεστά, χέρια που τύλιγαν - γνωστά, μπορούσες και παίζοντας τυφλόμυγα να τα αναγνωρίσεις.
Δυνατές στιγμές καθυστερημένης ευτυχίας, ήρθαν να με βρουν, κάνοντας χιλιόμετρα, να μου πουν πως μ' αγαπούν και να μου ευχηθούν, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, απ' την καρδιά, ως το κορμί κι ως την ψυχή.
Έδωσα προταιρεότητα σ' αυτή την βιταμίνα αγκαλιά που μου λείπει, μετά, στην έξτρα φιλικά τονωτική για τον οργανισμό μου (κι αυτή έκανε χιλιόμετρα για να με βρει, κι αυτό το κορίτσι, με συγκίνησε, αφάνταστα!) και μετά στις ημερήσιες παρούσες, βιταμίνες - συντήρησης, τις δύο αντρικές, εκείνες τις στιβαρές, εκείνες 'ξέραν, δεν ήταν γυναικεία υπόθεση αυτή η προτεραιότητα στην αγκαλιά.
Ήταν "κάτι" άλλο.
Δεν με παρεξήγησαν, είδα, ψάχνοντας το βλέμμα τους κι ανακουφίστηκα.
Δυο άγνωστοι μέχρι χθες, για μένα, μουσικοί, μοίραζαν απλόχερα ανεμώνες, κοράλια κι ότι καθαρό έχει η θάλασσα της ψυχής τους!
"Κεράστε τα παιδιά!" Εγώ δεν πίνω, μα τους "κατηγορώ" όλους μαζί, ήταν προμελετημένο, βρήκαν τρόπο να με μεθύσουν και δεν κατάφερα ακόμα να ξεμεθύσω, κι ας περάσαν τόσες μέρες.
Μην τους δικάσετε ακόμα, κύριε Πρόεδρε! Μάζεψα επόμενο έντιμο βίο, ας είν' καλά η μηχανή μου, εγώ δεν ήμουν σε θέση, όλοι είχαν τις καλύτερες προθέσεις, για μένα...
Αν πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε ένας ένοχος, αυτή ήμουν εγώ, και μόνο εγώ, γιατί όταν ρωτήθηκα: "Πού θέλεις να σε γιορτάσουμε απόψε;" τον λόγο τον είχα εγώ, κι η επιθυμία μου αντήχησε ως εντολή.
"Στον Τάσο, φυσικά!"
Και, δεν μ' αρνήθηκαν... και σίγουρα, δεν το μετάνιωσαν!
...Είναι ΚΑΙ που το όνομα αυτό, ξεκλειδώνει κάνουλες ζωής και πάντα θα το επιλέγω.
Αυτό ήταν. Πέρασε, Κύριε Πρόεδρε, με ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ που σας "χασομέρισα", ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ και του ΧΡΟΝΟΥ, με ΥΓΕΙΑ!
Επόμενος έντιμος βίος. (Στοιχεία):
Σχόλιο: Ένα γενικό και καθυστερημένο "Ευχαριστώ", προς όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιαστική η περιγραφή, αδυνατούν να τεθούν επί τάπητος, όλες οι νότες, στον σημερινό μου χρόνο, σ'χωράτε!